Postawa autentyczności oznacza umiejętność bycia sobą, zachowywania się w zgodzie ze sobą. Mówimy i okazujemy na zewnątrz to, co w danym momencie odczuwamy i myślimy. Jest to związane z byciem szczerym w reakcjach na słowa drugiej osoby.
Niski poziom umiejętności bycia autentycznym widoczny jest wówczas, gdy istnieje rozdźwięk pomiędzy komunikacją werbalną i niewerbalną, czyli gdy to, co mówimy, jest rozbieżne z naszymi gestami, postawą ciała czy mimiką. Takie zachowanie nie wzbudza zaufania, wywołuje onieśmielenie i niepokój.
By określić swoje umiejętności bycia autentycznym, zadajmy sobie pytanie: czy czujemy rozbieżność pomiędzy naszym zachowaniem podczas spotkania a późniejszym zachowaniem, po jego zakończeniu?
Postawa autentyczności nie oznacza, że musimy ujawniać wszystkie nasze emocje i myśli. Nadmierne ich okazywanie, zwłaszcza na początku relacji, może przeszkadzać w rozmowie. Nie jest też tak, że jesteśmy z góry zobowiązani do ujawniania jedynie pozytywnych emocji wobec osoby, którą chcemy wesprzeć. Jeśli jej zachowanie będzie niezgodne z obyczajowością, możemy zareagować na nie negatywnie. Ważne jest, byśmy swoim postępowaniem okazywali naturalność, otwartość, prawdziwość, dostosowaną jednak do okoliczności, a także byśmy nie kłamali.